Zasiłek rehabilitacyjny – komu jest przyznawany

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ulga rehabilitacyjna dotyczy podatników będących osobami niepełnosprawnymi lub podatników, którzy posiadają na utrzymaniu takie osoby, w związku z wydatkowaniem środków na cele rehabilitacyjne oraz ułatwiające wykonywanie codziennych czynności życiowych.

W art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazał dwa rodzaje wydatków, które podlegają odliczeniu:

• pierwsze: uznawane za wydatki na cele rehabilitacyjne,
• drugie: związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Ulga rehabilitacyjna daje możliwość odpisania od podatku dochodowego wymienionych w ustawie wydatków i mogą ją otrzymać osoby, które posiadają:

• orzeczenie, o zakwalifikowaniu się do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, (wydane przez organ orzekający),
• decyzję przyznającą rentę o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę socjalną lub szkoleniową,
• orzeczenie o posiadanym stopniu niepełnosprawności przez osobę, która nie ukończyła 16 roku życia.

W ramach stopni niepełnosprawności określa się stopień: lekki, umiarkowany i znaczny. Zaś orzeczenie o niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji należy do kompetencji lekarza orzecznika ZUS. Pomiędzy w/w elementami zachodzi widoczna korelacja, ponieważ:

• niezdolność do samodzielnej egzystencji (określana na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) traktowana jest na równi ze znacznym stopniem niepełnosprawności),
• całkowita niezdolności do pracy (określana na podstawie art. 12 ust. 2 powyższego aktu prawnego) jest tożsama z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,
• częściowa niezdolność do pracy (wyznaczona na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach) odpowiada orzeczeniu o lekkim stopniu niepełnosprawności.

Podstawą prawną do wydawania decyzji o niepełnosprawności jest ustawa z dnia z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 2008, nr 14, poz. 92). Warto nadmienić, że osobie, która przewlekle choruje, a nie posiada odpowiedniego orzeczenia o niepełnosprawności, ulga rehabilitacyjna nie przysługuje.

Ulga rehabilitacyjna przyznawana jest na podstawie dokumentów stanowiących podstawę do dokonania odliczeń, zalicza się do nich dowód na to, że podatnik jest osobą niepełnosprawną, bądź w przypadku opiekunów – dowód pokrewieństwa wraz z zakwalifikowaniem osoby jako niepełnosprawnej. Wraz z powyższymi dokumentami należy dostarczyć dowody na poniesione wydatki w danym roku podatkowym.

W uldze rehabilitacyjnej istnieją dwa rodzaje rozliczeń: limitowane kwotowo i nielimitowane. Pierwsze z nich mówią o uldze, która przysługuje do określonej wartości. Drugie zaś umożliwiają odliczenie właściwej kwoty, jaka została poniesiona. Warto nadmienić, że wydatki kwotowe nie mogą przekraczać wyznaczonego limitu, lecz ich poniesienia nie trzeba udowadniać. Zalicza się do nich wydatki na opłacenie: przewodników, psa asystującego i wydatków na samochód.